De blogpost hieronder dateert van 10 jaar geleden. Het is meteen ook de laatste formele blogpost van Singelwhisky. Maar met een eigen website laat Singelwhisky nog steeds van zich horen!
zondag 30 juni 2024
zaterdag 25 januari 2014
Friese op bourgogne gefinishte blended malts
En daar staan ze dan, in mijn whiskykast, vanmiddag bezorgd door Selektvracht, helemaal uit Leeuwarden: de Selectie Donker Pure Highland Malt 12 years old, en de Donker Klassiek Very Old Scotch Malt, 16 jaar oud. Beide op 40% afgevuld. De door Wijnkoperij Donker op eigen bourgognevaten gefinishte bottelingen. Zowel Donker als zijn bottelingen bleken volkomen onbekenden in de illustere wereld van de Whiskybase met zijn nu 47.479 geregistreerde en gevalideerde whisky's en zijn 14.617 leden wereldwijd. Uit de website van Donker maak ik op dat ze er toch al een tijdje bezig zijn met hun whiskygeknutsel.
Normaal gesproken zou ik ook niet zo gauw omkijken naar blended malts op 40%, toch meer het Single Cask - Cask Strength type dat ik ben.
Maar een ontdekking doen op whiskygebied, ja, daarvoor laat ik mijn arrogante stoerproevershouding toch wel even varen.
Een vriend met Friese roots zette mij op het spoor. Hij had uit zijn heitelân nu iets gekregen dat duidelijk uitsteeg boven het eigen brouwsel van Frysk Hynder dat, behalve de grappige dop, weinig aantrekkelijks te bieden heeft. Heel veel meer dan dat hij het lekker vond, dat het 12 jaar oud en 40% was, en dat het ven ene slijterij Donker uit Leeuwarden kwam, wist hij niet te vertellen. Maar dat was genoeg om mijn nieuwsgierigheid op te wekken.
Ik ben dus gaan zoeken op de whiskybase, waar ik stuitte op 0,0 informatie, en vervolgens via google verder op internet. En van de daar aangetroffen bescheiden website kwam ik via e-mail terecht bij wie ik denk dat de eigenaar van Wijnkoperij Donker is. En die vond het leuk, die belangstelling uit het westen voor zijn producten. Hoewel hij er niet veel over kon en mocht vertellen, liet hij wel doorschemeren dat zijn malts van gerenommeerde Highland en Speyside distilleerderijen af komen.
Toen ook nog bleek dat een 12y botteling € 21 en een 16y botteling € 24 kost, wilde ik het experiment wel aan! Vanavond gaat de 12y Pure Highland open...
(de 16y probeer ik gesloten te houden tot een proeverij met whiskyvrienden, begin februari)
Geen standaardflessen, plastic schroefdoppen...wat staat ons te wachten?
Normaal gesproken zou ik ook niet zo gauw omkijken naar blended malts op 40%, toch meer het Single Cask - Cask Strength type dat ik ben.
Maar een ontdekking doen op whiskygebied, ja, daarvoor laat ik mijn arrogante stoerproevershouding toch wel even varen.
Een vriend met Friese roots zette mij op het spoor. Hij had uit zijn heitelân nu iets gekregen dat duidelijk uitsteeg boven het eigen brouwsel van Frysk Hynder dat, behalve de grappige dop, weinig aantrekkelijks te bieden heeft. Heel veel meer dan dat hij het lekker vond, dat het 12 jaar oud en 40% was, en dat het ven ene slijterij Donker uit Leeuwarden kwam, wist hij niet te vertellen. Maar dat was genoeg om mijn nieuwsgierigheid op te wekken.
Ik ben dus gaan zoeken op de whiskybase, waar ik stuitte op 0,0 informatie, en vervolgens via google verder op internet. En van de daar aangetroffen bescheiden website kwam ik via e-mail terecht bij wie ik denk dat de eigenaar van Wijnkoperij Donker is. En die vond het leuk, die belangstelling uit het westen voor zijn producten. Hoewel hij er niet veel over kon en mocht vertellen, liet hij wel doorschemeren dat zijn malts van gerenommeerde Highland en Speyside distilleerderijen af komen.
Toen ook nog bleek dat een 12y botteling € 21 en een 16y botteling € 24 kost, wilde ik het experiment wel aan! Vanavond gaat de 12y Pure Highland open...
(de 16y probeer ik gesloten te houden tot een proeverij met whiskyvrienden, begin februari)
zondag 17 november 2013
Leerzame kerkgang
Elke keer leer ik weer van alles tijdens zo’n festivalbezoek. Zoals zaterdagmiddag 16 november, op het International Whiskyfestival Den Haag. Dat Port Askaig wel een nieuwe naam in Islaywhisky is, maar geen nieuwe distilleerderij. Port Askaig is gewoon Caol Ila, maar gebotteld door Speciality Drinks Ltd. En dat levert naar ik begrijp mooie flessen op tegen een vaak redelijke prijs. Moet ik in de gaten houden.
En wat ik ook in de gaten moet houden: Glentauchers. Die komen eigenlijk niet met eigen bottelingen op de markt, zo’n beetje alles gaat in diverse blends. Maar via onafhankelijke bottelaars ontsnapt er wel eens een vat. M’n eerste Glentauchers (dat was dit jaar), een botteling van Commitment to Malt, beviel me uitstekend. En gisteren proefde ik er een van Archives (net als CtM een Nederlandse bottelaar) en weer was ik blij verrast, helemaal toen ik de prijs vernam (ongeveer € 45); en er was er eentje van Signatory, met 5 dram toeslag,…zeer goed!
Heel verrassend in positieve zin was ook een Aberlour uit de IB-serie The Golden Cask. Nu eens geen gesherryde productie. En zo proefde ik volgens mij hoe Aberlour echt smaakt, en begrijp ik niet waarom ze zo’n beetje hun hele productie op sherryvaten te rijpen leggen.
Leerzaam was ook de dram new spirit die ik proefde (69,8%, dat is zo’n beetje het hoogste waarmee malt whisky uit de ketel kan komen). Ik had wel eens eerder een new spirit gedronken, maar pas nu besefte ik dat whisky anderhalve eeuw geleden zo werd gedronken, en dat je zo heel goed kunt proeven wat ‘het hout’ voor invloed heeft. En dat je flink moet oppassen bij dit soort alcoholpercentages.
Maar wat ik zeker ook heb geleerd is dat je smaak steeds verwender wordt, hoe langer je in de whiskywereld rondloopt. Kon ik mijn eerste IWF’s nog makkelijk rondkomen met 10 extra drams, en kon ik nog wel aan behoorlijk wat standaardbottelingen plezier beleven, nu wist ik met gemak 40 extra drams te besteden en blijkt mijn interesse in het standaardwerk ernstig verflauwd. Natuurlijk is de gemiddelde whiskyprijs flink gestegen de laatste jaren, maar dat was zeker niet de enige oorzaak van mijn fors verhoogde dramuitgaven.
En buiten het leren waren de rondjes door de kerk ook gewoon weer aangenaam. Met de gebruikelijke verbazing over de uitdossing van sommigen (dat je bij een non-whiskykraam een Schotse baret met oranje clownshaar eraan kunt kopen, is voor een enkeling genoeg om dat ook te doen en het ding meteen op te zetten. Bijvoorbeeld). En met de gebruikelijke ergernisjes over die bezoekers die met hun groepje doodleuk de doorgang belemmeren door pontificaal in het gangpad hun drammetjes te gaan staan bediscussiëren, of wat dan ook.
Met de twee festivalbottelingen onder de arm verliet ik dan ook met voldoening het zoetig-moutig ruikende godshuis.
En wat ik ook in de gaten moet houden: Glentauchers. Die komen eigenlijk niet met eigen bottelingen op de markt, zo’n beetje alles gaat in diverse blends. Maar via onafhankelijke bottelaars ontsnapt er wel eens een vat. M’n eerste Glentauchers (dat was dit jaar), een botteling van Commitment to Malt, beviel me uitstekend. En gisteren proefde ik er een van Archives (net als CtM een Nederlandse bottelaar) en weer was ik blij verrast, helemaal toen ik de prijs vernam (ongeveer € 45); en er was er eentje van Signatory, met 5 dram toeslag,…zeer goed!
Heel verrassend in positieve zin was ook een Aberlour uit de IB-serie The Golden Cask. Nu eens geen gesherryde productie. En zo proefde ik volgens mij hoe Aberlour echt smaakt, en begrijp ik niet waarom ze zo’n beetje hun hele productie op sherryvaten te rijpen leggen.
Leerzaam was ook de dram new spirit die ik proefde (69,8%, dat is zo’n beetje het hoogste waarmee malt whisky uit de ketel kan komen). Ik had wel eens eerder een new spirit gedronken, maar pas nu besefte ik dat whisky anderhalve eeuw geleden zo werd gedronken, en dat je zo heel goed kunt proeven wat ‘het hout’ voor invloed heeft. En dat je flink moet oppassen bij dit soort alcoholpercentages.
Maar wat ik zeker ook heb geleerd is dat je smaak steeds verwender wordt, hoe langer je in de whiskywereld rondloopt. Kon ik mijn eerste IWF’s nog makkelijk rondkomen met 10 extra drams, en kon ik nog wel aan behoorlijk wat standaardbottelingen plezier beleven, nu wist ik met gemak 40 extra drams te besteden en blijkt mijn interesse in het standaardwerk ernstig verflauwd. Natuurlijk is de gemiddelde whiskyprijs flink gestegen de laatste jaren, maar dat was zeker niet de enige oorzaak van mijn fors verhoogde dramuitgaven.
En buiten het leren waren de rondjes door de kerk ook gewoon weer aangenaam. Met de gebruikelijke verbazing over de uitdossing van sommigen (dat je bij een non-whiskykraam een Schotse baret met oranje clownshaar eraan kunt kopen, is voor een enkeling genoeg om dat ook te doen en het ding meteen op te zetten. Bijvoorbeeld). En met de gebruikelijke ergernisjes over die bezoekers die met hun groepje doodleuk de doorgang belemmeren door pontificaal in het gangpad hun drammetjes te gaan staan bediscussiëren, of wat dan ook.
Met de twee festivalbottelingen onder de arm verliet ik dan ook met voldoening het zoetig-moutig ruikende godshuis.
zaterdag 12 oktober 2013
Help mee aan whiskydocumentaire!
Een documentaire met als onderwerp (en titel) Nederland whiskyland is in de maak. Lees er op de gelijknamige site meer over. Wij van Singelwhisky zijn in ieder geval zo enthousiast, dat we een bijdrage in de productiekosten hebben overgemaakt. En dat zou elke whiskyenthousiasteling kunnen doen...Er is best nog wel wat geld nodig om de documentaire af te krijgen.
Tot nu toe heeft Singelwhisky 6 Ledaigs in huis gehaald, allemaal van onafhankelijke bottelaars. En 5 daarvan krijgen een cijfer rond de 90. Van de zesde (een 15 jaar oude Gordon & MacPhail refill sherry hogshead) zit de fles nog dicht.
De laatste die we proefden is de ook 15 jaar oude Blackadder sherry-but van 62,2%. Goed voor 91 punten!
Op een rijtje:
Archives 2004, First release
Whisky-Doris 2001
Whisky-Fässle 2005, Duck Edition
Commitment to Malt 2005
Gordon & MacPhail 1997, Reserve
Blackadder 1998, Raw Cask
Ledaig
We hebben een zwak voor Ledaig (spreek uit: led-tsjeek): een krachtige, beetje boerse whisky. Naast de fruitige tonen als appel en peer, zijn het vooral de turf, het gras, en wel degelijk de mesttonen die ons aanspreken. Ledaig wordt gestookt in de Tobermory Distillery, de enige distilleerderij op het eiland Mull. Ledaig is de geturfde variant van Tobermory. Van Mull gaat de new spirit eerst naar de Deanston Distillery op het vasteland waar die in de vaten gaat. En vervolgens gaan die vaten naar de opslag van Bunnahabhain op Islay om te rijpen.Tot nu toe heeft Singelwhisky 6 Ledaigs in huis gehaald, allemaal van onafhankelijke bottelaars. En 5 daarvan krijgen een cijfer rond de 90. Van de zesde (een 15 jaar oude Gordon & MacPhail refill sherry hogshead) zit de fles nog dicht.
De laatste die we proefden is de ook 15 jaar oude Blackadder sherry-but van 62,2%. Goed voor 91 punten!
Op een rijtje:
Archives 2004, First release
Whisky-Doris 2001
Whisky-Fässle 2005, Duck Edition
Commitment to Malt 2005
Gordon & MacPhail 1997, Reserve
Blackadder 1998, Raw Cask
 |
| whisky van de maand |
 |
| heel benieuwd |
maandag 30 september 2013
Hoe whisky rijpt op het vat
Een duidelijke uitleg van wat er met de new spirit gebeurt op het vat om uiteindelijk whisky te worden.
De opname op zich is niet erg professioneel, de dame van Oban die hier presenteert wel.
De opname op zich is niet erg professioneel, de dame van Oban die hier presenteert wel.
Abonneren op:
Posts (Atom)