Waarom precies weet ik niet, maar een tijdje geleden werd ik nieuwsgierig naar single malts die gerijpt zijn op nieuwe (natuurlijk eiken) vaten. Naar mijn idee was ik tot nu toe alleen maar malts tegengekomen die op z’n minst zijn gerijpt op een first fill bourbon hogshead…Bestaan er eigenlijk wel single malts die puur en alleen op nieuw eiken zijn gerijpt? Van bourbon weten we het. Bij de Amerikanen is het zelfs voorschrift: die mogen alleen maar op nieuw eiken rijpen. Maar bij de Schotten? Nieuw eiken kan een heel krachtig stempel op whisky zetten, flink veel vanille bijvoorbeeld, en citrus, maar ook veel te veel houtigheid. Volgens mij is het best tricky…Maar goed, als je niet zoekt, vind je nooit wat, en als je niet vraagt krijg je ook geen antwoord. Dus ben ik er maar eens ingedoken. En jawel! Diverse whisky’s roepen op hun etiket iets met ‘virgin oak’! Maar als je die etiketten en/of het verhaal van de distilleerder eens wat nader onderzoekt, zie je in kleinere letters erbij staan ‘finished in’ (en dan zeggen ze ook nog eens nooit voor hoe lang gefinished). Voel ik me toch bij de neus genomen, eerlijk gezegd.
Maar dan toch…de mannen van de whiskybase-shop wisten van mijn zoektocht, en vlak achter elkaar kreeg ik 2 mailtjes: "waarschijnlijk hebben we een echte virgin oak te pakken: de Bunnahabhain Darach ùr" en: "de BenRiach 2000, speciaal gebotteld voor The Netherlands (oplage 309 flessen)". Ik heb beide flessen natuurlijk meteen gereserveerd en z.s.m. voor onderzoek in huis gehaald.
Het nieuw-eikenonderzoek
Inmiddels is dat onderzoek achter de rug. Hier zijn de resultaten:Wat ik leuk had gevonden, dat het om Europees nieuw eiken zou gaan, is bij de Bunna zeker niet (Amerikaans eiken) en bij de BenRiach waarschijnlijk niet (ze zeggen er niks over) van toepassing. En omdat beide producenten NIET met zoveel woorden zeggen dat het om volledige rijping op nieuw eiken gaat, moeten we beslist niet uitsluiten dat we toch ook hier met finishing op virgin oak van doen hebben…tja. Dit gezegd hebbende, kan ik van beide drams stellen dat het met de neus wel goed zit: vanille en eikenhout, maar niet overdreven, fruitig allebei, en allebei lekker vol. De Bunna heeft een zuurtje, de BenRiach weeft er een andere frisse toon door.
Maar dan in de mond: de Bunna maakt het wat mij betreft bij lange na niet waar. Het eikige, kruidige overheerst en kapt andere smaken te veel af. Dat resulteert in een wat schraal mondgevoel, het blijft voor in de mond hangen, aan de scherpe of misschien beter, droge kant. De finish is, hoewel vrij lang, van eenzelfde droogte, niet om lang na te genieten. Al bij al niet echt slecht, maar absoluut niet iets bijzonders. En dan ook nog eens niet het idee dat je een Bunnahabhain te pakken hebt. Ik geef ‘m 79 punten en veel hoger zal dat in de toekomst niet worden.
De BenRiach maakt de belofte van de neus een stuk meer waar: een volle smaak die door de hele mondholte trekt: duidelijk eikenhout, maar veel beter in balans met de andere smaken zoals een zoetige mouttoon, kokosnoot en divers fruit. De afdronk is prettig lang en warm. Ik ga op een 87 zitten. Voor nu.
Dat beide drams aan bourbon doen denken is niet vreemd als het inderdaad om virgin oak gaat. En toch blijven de twijfels…De BenRiach, heeft die inderdaad 12 jaar op nieuw eiken gestaan? Twaalf jaar? De Bunna laat niets over leeftijd los…Ik zou graag een whisky tegenkomen die gegarandeerd alleen op nieuw eiken is gerijpt. Wie d'r een weet...?
 |
| Overpeinzingen over nieuw eiken |
