Toeval of niet, in de eerste serie bottelingen van de Rotterdamse Whiskyclub (Commitment to Malt) zit het jongste merk van Schotse single malts, Arran (Island), en een van de oudste merken, Ben Nevis (Highland).
En nou denk ik dat ik dat kan proeven....dat verschil in leeftijd van het merk.
Het gaat bij allebei de flessen om 12 jaar oude, op bourbon hogshead gerijpte single malts van 46%. Dus prima vergelijkbaar.
Begin ik met de Arran. Eerste indruk is een 'typische' zomerwhisky…fris en fruitig, misschien een beetje scherp. De afdronk is niet overdreven lang. Nou ben ik geen grote detailproever, kan nog wel eens een nuance missen, maar bij deze Arran proef ik dat er meer in zit; ik krijg het er alleen niet echt uit. Misschien is het alleen de belofte van complexiteit die ik proef en moeten we nog een jaar of wat wachten tot de Arran Distillery (opgericht in 1995) echt volwassen is geworden?
Tot volle wasdom is in ieder geval Ben Nevis al gekomen. Althans, dat meen ik uit de eerste drams die ik nu van dit merk heb geproefd te mogen opmaken: een volle, ronde neus en smaak. Zoetig. Het hout komt mooi naar voren, met alle eikentonen die daar bij horen; lange, prettige afdronk. Een soort modelwhisky die door lange ervaring (Ben Nevis stamt uit 1825!) een robuust evenwicht heeft gevonden. Een whisky die je iemand die nog nooit een single malt heeft gedronken ter kennismaking zou voorzetten. Maar daartegenover staat dan, vind ik, dat in ieder geval deze Ben Nevis niet echt iets bijzonders heeft. Iets meer karakter had voor mij wel gemogen.
Mijn rapportcijfers, voor wat ze waard zijn: Arran 82, Ben Nevis 84.
 |
| heel aardige whisky's, maar misschien iets meer karakter...? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten