Afgelopen dinsdag was er weer een proeverij, sorry, tasting van whiskybase.com. En weer van een nieuwe serie Archives-bottelingen: de Fourth release (voor wie het nog niet wist, Archives is het eigen label van whiskybase.com). Omdat ik al menige mooie fles in de vorige releases had aangetroffen, schreef ik me zonder dralen en zeer nieuwsgierig in voor dit evenement, zodat ik dinsdagavond tegen half acht maar weer eens richting Zwaanshals fietste, naar Grand Cafe Branco. 't Was licht bewolkt, maar beslist nog een echte zomeravond. Jammer dat de tasting, ongetwijfeld om logistieke redenen, niet buiten plaatsvond. Maar goed, vanaf mijn plek aan de drukbezette tafels binnen had ik wel een aardig zicht op de whiskybase-com-shop aan de overkant, de bron van de 7 drams die we te proeven zouden krijgen. Natuurlijk had ik mij vooraf al georiënteerd op de inhoud van de Fourth release. Sterker nog, ik had er al één van in huis: de Bunnahabhain 1990 (het 'sherrymonster'). Bij de rest van deze Archiveseditie zat genoeg om in gespannen verwachting naar uit te kijken. Wat bijvoorbeeld te denken van een 50 jaar oude North British, een grainwhisky, godbetere! Of van een 30 jaar oude Caol Ila! En een 20-jarige Glen Scotia...wat, een Glen Scotia? Een Campbeltown? Jazeker!
Het is misschien beter, voor ik nou achterelkaar kreten ga zitten slaken, dat ik gewoon de tasting bespreek in de schenkvolgorde. Dus dan te beginnen bij de
Macduff 2000 - een goeie drinkwhisky voor bijvoorbeeld tijdens het kaarten, zoals whiskybasist Menno hem introduceerde. En dat klopte: drinkt prettig weg, zomerwhisky zou ik zeggen, maar laat 'm niet te lang staan, want dan gaat-ie toch echt te veel zwaveldampen afgeven.
Ardmore 1992 - toch wel even een ontdekking! Fruit, vooral rood fruit, kersen, stevig van smaak, maar niet zwaar en hij bleef de hele verdere tasting zowel qua geur als qua smaak standhouden zonder saai te worden.
Glen Ord 1997 - Nog fruitiger en met meer alcohol dan de Ardmore, met lichte, delicate tonen, en toch kwam hij bij de proevers niet beter uit de bus. Ook bij mij niet, maar ik voel dat deze dram een 2e kans moet krijgen. Ik heb een sample mee naar huis gekregen, dus…
Bunnahabhain 1990 - kende ik dus al. Aangekondigd als een sherrymonster, dat klopt wel. Maar goed in balans, zodat je het idee blijft houden een whisky te drinken. Toch moet mijn conclusie zijn, als ik dit monster tussen de andere drams proef, dat ik niet een echte sherryman ben. Maar deze Bunna is lekker! En dan de...
North British 1962 - Een 50 jaar (!) oude grainwhisky. Ik proefde 1x eerder een graandestillaat van die leeftijd (een Port Dundas van Duncan Taylor). Dat was een grote verrassing in positieve zin. En dat blijkt deze North British evenzeer. Een heel bijzondere neus (eau de cologne-achtig? Moest ik daarom aan mijn oma denken?), en een dito smaak. En zou een fles van dit spul, nou, zeg € 100 kosten, dan had ik er subiet eentje van mee naar huis genomen. Maar € 150…Nee, dat is voor mij dan toch te veel.
Glen Scotia 1992 - Een piepkleine Campbeltown, dus daarom alleen al bijzonder. Een eigen karakter, lang niet slecht, maar tussen de North British en de volgende springt hij er voor mij niet helemaal uit. Verdient zeker een tweede kans. Misschien zit er nog een sampletje voor me in…
Caol ila 1982 - 30 jaar oud, en toch nog 51,2 %…jammer dat het de laatste van de tasting is, zodat-ie een oordeel 'over tijd' moet ontberen. Neus en smaak zijn in ieder geval verbluffend goed (omdat ik niet goed in het begeleidend foldertje had gekeken, dacht ik dat de zoete tonen van de sherry kwamen…deze Caol Ila zat echter 30 jaar lang in een hogshead). Ik ben inmiddels aan het sparen…
Het was al donker, maar nog helemaal niet koud, toen ik naar huis terugfietste. Fles Ardmore 1992 in de fietstas, en zich ontwikkelende gedachten over het fenomeen tasting in het hoofd. Misschien dat ik op die gedachten een volgend keer nog terugkom.
 |
| de twee uit de Fourth release die ik thuis heb staan |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten